“Milli takımlar ve iki franchise, hareketin kaynaklarının %65’ini garanti ediyor. Onlara yatırım yapmaya devam etmek bana mantıklı geliyor: bu bizim modelimiz. Padua ve Rovigo’nun bununla ilgilenmesi gerekiyor.” Marzio Innocenti, İtalyan Rugby Federasyonu başkanı bu sabah imzaladı Benetton Treviso’daki Urc lisansının yenilenmesi (tümü Fir’a ait olan Zebre di Parma’daki gibi): Önümüzdeki 4 yıl boyunca franchise’lar, Galler, İrlanda, İskoçya ve Güney Afrika’nın en iyi takımlarının da katıldığı Birleşik Rugby Şampiyonası’nın kahramanları olmaya devam edecek.
Peki ya İtalya şampiyonluğu?
Bunun bir kuluçka merkezi olması gerekiyor ama bazı kulüpler bunu anlamak istemiyor. En ünlü kulüplerin uluslararası turnuvalara katılmayı düşünmesinin faydası yok: bunlar birer hayal ya da daha kötüsü şizofreni. Hiçbir şey üretmeden ekonomik destek almaya alışmışlar. İki buçuk milyon euro ödüyoruz: Ne karşılığında? Genç yeteneklerimizin yetiştirilmesinde bize yardım etmelerini istedik; bizi boykot ettiler, daha fazla para istediler. Daha sonra sezon başına 14-15 oyuncuyu değiştirmek, başka bölgelerden almak, orta-düşük kalitede yabancıları işe almak ve bazı menajerlerin, sportif direktörlerin gri alanına hapsolmak. Bütçesi pazar günleri bir buçuk milyon ve birkaç yüz seyirci olan takımlara harcamak yerine, parayı üssün geliştirilmesine ayırmak daha iyi.”
Gelecek yıl sona erecek olan görev süresinin başında, birkaç büyük şehir kulübüyle yerel bir turnuva yapmayı umuyordu.
“Bizim modelimiz aynı, onu Galliler, İskoçlar ve İrlandalılar takip ediyor. Güney Afrikalı dünya şampiyonlarından. İngilizler de bu yönde ilerliyor. Yalnızca kulüpleri hayal edilemeyecek kaynaklara sahip olan Fransa var: ama bu bir anormallik. Açık olalım: Eğer 8-10 İtalyan şirketi, Benetton’un Treviso’da bulduğu kadar yatırım yapmaya istekli girişimci bulursa, o zaman fikrimizi değiştirebiliriz.”
Padua’nın franchise sahibi olma hayali tamamen sönüyor.
“Bir yıl sonra seçimler var, bu yüzden Treviso için bir fesih maddesi eklendi: Federasyonun başına başkaları gelirse, franchise’ın herhangi bir sonuçla karşılaşmaması doğru olur. Ancak önümüzdeki birkaç yıl içinde hâlâ orada olursam, üçüncü bir franchise her zaman düşünülebilir: neden olmasın? Oyuncu seviyemizi arttırıp önemli bir sponsor bulmamız lazım. Bunun hakkında konuşabileceğiz: ama sakince, Guelph’ler ve Ghibelline’ler olmadan. Elbette 50 kilometre içinde 2 franchise en iyisi değil; bana Galler’den bahsetmeyin çünkü orası İtalya’dan çok daha küçük.”
Urc’taki Benetton Treviso 5 galibiyet, bir beraberlik ve sadece bir yenilgiyle övünüyor: sonunda kazanan bir İtalyan ragbi.
“Harika bir organizasyonları var, çok iyi gidiyorlar ve biraz da bunu takdir ediyorum: Çünkü seçimimden önce – ve bana oy vermediler – onları daha özgür bırakacağıma söz verdim, sözümü tuttum. Öte yandan Zebre daha iyisini yapabilir ve yapmalı, şimdi doğru yoldalar: Umarım yakında sponsorlar da bulurlar, böylece bize yeniden yatırım yapacak bir şeyler kazandırmış olurlar”.
Aynı eski hikaye: İtalya’nın başarısına ihtiyacımız var. Six Nations şubat ayında. Peki bunca hayal kırıklığından sonra neden umut etmeye devam etmeliyiz?
“Dünya Kupası’nın son 2 maçını korkunç bir şekilde kaybettik. Ama 13 üst düzey maçı yeni bitirmiştik, rakiplerimizle hep sınırlardaydık: Koç değişti ve Gonzalo Quesada ile teknik ve insani açıdan kendimi hemen rahatlamış buldum. Ama bebeği banyo suyuyla birlikte dışarı atmayalım: Milli takım genç ve bize büyük memnuniyet verecek. Diğerleri büyüyor. Biz de”.
Padua ve Rovigo bunun üstesinden gelebilecek mi?
“İllüzyonların peşinde koşarak zaman kaybetmeyelim: Rovigo’daki 800 seyirci Toulon’daki 27.000 seyirciyle karşılaştırılamaz, bu başka bir spor. Ancak Padova ve Rovigo ağırlıklı olarak kendi şehirlerinden çocuklarla oynasaydı daha fazla hayran olurdu diye düşünüyorum. Bugün açıklığa kavuşturduk, artık iyi niyete ihtiyacımız var. Hareket, yönün bu olduğunun ve hâlâ herkese odaklanmak istediğimizin farkına varmalı; çünkü ragbi biziz.”
Peki ya İtalya şampiyonluğu?
Bunun bir kuluçka merkezi olması gerekiyor ama bazı kulüpler bunu anlamak istemiyor. En ünlü kulüplerin uluslararası turnuvalara katılmayı düşünmesinin faydası yok: bunlar birer hayal ya da daha kötüsü şizofreni. Hiçbir şey üretmeden ekonomik destek almaya alışmışlar. İki buçuk milyon euro ödüyoruz: Ne karşılığında? Genç yeteneklerimizin yetiştirilmesinde bize yardım etmelerini istedik; bizi boykot ettiler, daha fazla para istediler. Daha sonra sezon başına 14-15 oyuncuyu değiştirmek, başka bölgelerden almak, orta-düşük kalitede yabancıları işe almak ve bazı menajerlerin, sportif direktörlerin gri alanına hapsolmak. Bütçesi pazar günleri bir buçuk milyon ve birkaç yüz seyirci olan takımlara harcamak yerine, parayı üssün geliştirilmesine ayırmak daha iyi.”
Gelecek yıl sona erecek olan görev süresinin başında, birkaç büyük şehir kulübüyle yerel bir turnuva yapmayı umuyordu.
“Bizim modelimiz aynı, onu Galliler, İskoçlar ve İrlandalılar takip ediyor. Güney Afrikalı dünya şampiyonlarından. İngilizler de bu yönde ilerliyor. Yalnızca kulüpleri hayal edilemeyecek kaynaklara sahip olan Fransa var: ama bu bir anormallik. Açık olalım: Eğer 8-10 İtalyan şirketi, Benetton’un Treviso’da bulduğu kadar yatırım yapmaya istekli girişimci bulursa, o zaman fikrimizi değiştirebiliriz.”
Padua’nın franchise sahibi olma hayali tamamen sönüyor.
“Bir yıl sonra seçimler var, bu yüzden Treviso için bir fesih maddesi eklendi: Federasyonun başına başkaları gelirse, franchise’ın herhangi bir sonuçla karşılaşmaması doğru olur. Ancak önümüzdeki birkaç yıl içinde hâlâ orada olursam, üçüncü bir franchise her zaman düşünülebilir: neden olmasın? Oyuncu seviyemizi arttırıp önemli bir sponsor bulmamız lazım. Bunun hakkında konuşabileceğiz: ama sakince, Guelph’ler ve Ghibelline’ler olmadan. Elbette 50 kilometre içinde 2 franchise en iyisi değil; bana Galler’den bahsetmeyin çünkü orası İtalya’dan çok daha küçük.”
Urc’taki Benetton Treviso 5 galibiyet, bir beraberlik ve sadece bir yenilgiyle övünüyor: sonunda kazanan bir İtalyan ragbi.
“Harika bir organizasyonları var, çok iyi gidiyorlar ve biraz da bunu takdir ediyorum: Çünkü seçimimden önce – ve bana oy vermediler – onları daha özgür bırakacağıma söz verdim, sözümü tuttum. Öte yandan Zebre daha iyisini yapabilir ve yapmalı, şimdi doğru yoldalar: Umarım yakında sponsorlar da bulurlar, böylece bize yeniden yatırım yapacak bir şeyler kazandırmış olurlar”.
Aynı eski hikaye: İtalya’nın başarısına ihtiyacımız var. Six Nations şubat ayında. Peki bunca hayal kırıklığından sonra neden umut etmeye devam etmeliyiz?
“Dünya Kupası’nın son 2 maçını korkunç bir şekilde kaybettik. Ama 13 üst düzey maçı yeni bitirmiştik, rakiplerimizle hep sınırlardaydık: Koç değişti ve Gonzalo Quesada ile teknik ve insani açıdan kendimi hemen rahatlamış buldum. Ama bebeği banyo suyuyla birlikte dışarı atmayalım: Milli takım genç ve bize büyük memnuniyet verecek. Diğerleri büyüyor. Biz de”.
Padua ve Rovigo bunun üstesinden gelebilecek mi?
“İllüzyonların peşinde koşarak zaman kaybetmeyelim: Rovigo’daki 800 seyirci Toulon’daki 27.000 seyirciyle karşılaştırılamaz, bu başka bir spor. Ancak Padova ve Rovigo ağırlıklı olarak kendi şehirlerinden çocuklarla oynasaydı daha fazla hayran olurdu diye düşünüyorum. Bugün açıklığa kavuşturduk, artık iyi niyete ihtiyacımız var. Hareket, yönün bu olduğunun ve hâlâ herkese odaklanmak istediğimizin farkına varmalı; çünkü ragbi biziz.”